متقاضی ایده‌آل کاشت دندان
برای آگاهی از مناسب بودن جراحی کاشت دندان باید به دندانپزشک مراجعه نمود تا ایشان پس از معاینه کامل و بررسی استخوان باقی‌مانده و وضعیت کلی دندان‌ها در اطراف ناحیه مورد نظر تعیین کنند که آیا امکان کاشت دندان وجود دارد یا خیر. حجم استخوان فک از آن رو مهم است که باید استخوان کافی برای نگهداشتن ایمپلنت وجود داشته باشد. در هر حال حتی اگر استخوانن تحلیل رفته باشد نیز با استفاده از روش‌های تخصصی پیوند و بازسازی استخوان می‌توان کاشت دندان را با موفقیت انجام داد.
انواع ایمپلنت
ایمپلنت های دندانی می‌تواند پایه یا نگهدارنده ترمیم‌های مختلفی باشد:
- جایگزین تک‌دندانی: یک ایمپلنت و یک روکش جایگزین یک تک دندان می‌شود.
- جایگزین چند دندانی: چند ایمپلنت که پایه پل (بریج) دندانی ثابت هستند جایگزین چند دندان از دست رفته می‌شوند.
- ترکیبی از پل دندانی ثابت و متحرک: ایمپلنت ها بخشی از پل ثابت را نگه می‌دارند که پل متحرک به آن متصل است.
- دندان مصنوعی: دو یا چند ایمپلنت به پایدارسازی دندان مصنوعی کمک می‌کند.
- پایه ارتودنسی: از ایمپلنت های موقت می‌توان به عنوان واحدهای نگهدارنده بریس یا پلاک ارتودنسی استفاده کرد تا حرکت دندان‌ها تسریع و تسهیل شود.
- پل دندانی موقت: در طول مدت زمان التیام یافتن ایمپلنت دائمی از میکرو ـ مینی ایمپلنت‌ها برای نگه داشتن موقتی پل دندانی استفاده می‌شود تا بیمار در این فاصله بدون دندان نباشد.
عمل کاشت دندان
جراحی کاشت دندان معمولاً تحت بی‌حسی موضعی انجام می‌شود و بیمار در طول عمل کاملاً راحت است و فقط لرزش خفیفی را هنگام آماده کردن محل ورود ایمپلنت در استخوان حس می‌کند که به خوبی قابل تحمل است. از آنجایی که پس از جراحی با حداقل تهاجم ایمپلنت زخم بازی در دهان باقی نمی‌ماند، ناراحتی پس از عمل نیز جزیی و ناچیز است.
جوش خوردن ایمپلنت تک‌دندانی به استخوان معمولاً دو تا چهار ماه زمان می‌برد و پس از این مدت روکش روی ایمپلنت قرار داده می‌شود. طول دوران التیام و جوش خوردن به تراکم استخوان در ناحیه‌ی دندان از دست‌رفته بستگی دارد، هر چه تراکم استخوان بیشتر باشد، یکی شدن ایمپلنت و استخوان سریع‌تر انجام می‌شود. دندانپزشک پس از جوش خوردن ایمپلنت به استخوان روکش برای روی ایمپلنت تهیه می‌کند تا دندان کاشته شده شکل و عملکردی همانند دندان طبیعی داشته باشد.
ایمپلنت در بعضی موارد داخل استخوان قرار داده و با بافت لثه پوشانده می‌شود، سپس اجازه داده می‌شود تا جوش خوردن ایمپلنت به استخوان انجام شود. پوشش روی ایمپلنت در مرحله دوم این عمل دو مرحله‌ای برداشته می‌شود و اتصال دهنده کوچکی به نام اباتمنت به ایمپلنت متصل می‌شود. بلافاصله یا مدتی پس از آن که بافت لثه اطراف اباتمنت را فراگرفت و زخم التیام یافت، روکش به اباتمنت متصل می‌شود. اما در روش یک مرحله‌ای روی ایمپلنت پوشانده نمی‌شود و نوک آن اندکی از بافت لثه بیرون می‌زند. هر دو روش مزایا و موارد منع کاربرد خاص خود را دارند.
مراقبت پس از جراحی ایمپلنت
بیمار پنج تا هفت روز پس از جراحی باید فقط غذاهای نرم میل کند. اگر روکش موقت روی ایمپلنت وجود داشته باشد، باید آن را نیز مانند دندان‌های طبیعی به دقت تمیز کرد تا فرایند التیام و جوش‌خوردن ایمپلنت به بهترین شکل انجام شود.
کوتاهی در مسواک زدن و نخ دندان کشیدن به پس زدن ایمپلنت می‌انجامد. رعایت نکردن بهداشت و تمیز نکردن ایمپلنت و اطراف آن بروز عفونت را در پی خواهد داشت. سیگار کشیدن نیز احتمال پس زدن ایمپلنت را افزایش می‌دهد، بنابراین بیمار باید سیگار را پس از جراحی ایمپلنت دندانی ترک کند.
مطالب مرتبط: